Hoi,

In een stadswater hier in de buurt zit een bestand van ca. 15 karpers van behoorlijk formaat. Dressuur onder de vissen is hier erg hoog (ook met de pen).

Afgelopen weken heb ik hier 3x met de pen rondgestruind, dat is als volgt verlopen:

STRUIN 1;
`s morgens rond 9 uur kom ik bij het water aan waar ik een uur eerder op verschillende plekjes wat gevoerd had.
Na 10 minuten is het al raak, dikke spiegel op de kant van 28 pond, jammer van die papagaaienbek...
Mensen die toevallig de hond uitlieten maakten even een foto (zal ik later nog posten) en de vis terug in het water.

Rond 12uur zit ik 2 voerplekken (ca 250m) verderop als ik m`n pennetje weg zie lopen. Ik sla aan en even later alweer een dikke spiegel op de kant, lijkt sprekend op die van een paar uur eerder (incl z`n bek), maar ik klok hem op een krappe 30 pond. Een andere vis dus, dacht ik...even in de bewaarzak tot er weer voorbijgangers komen die even een plaatje kunnen schieten. Om 13.30uur hou ik iemand staande en die maakt even een foto. Bij het uit het water nemen van de bewaarzak weeg ik de vis nog eens, ja echt 30 pond... (dat deed ik uiteraard omdat hij zo veel op de eerste spiegel leek).

Om 13.45uur, slechts een kwartier later en nog op dezelfde stek, loopt m`n pen weer weg. Tijdens de dril valt m`n mond open van verbazing, nu herken ik die spiegels op z`n rug wel... het is 100% zeker dezelfde vis als spiegel 2. Ik onthaak de vis in het net, weeg hem niet en foto`s heb ik al... vis gaat zo terug het water in.

Eenmaal thuis heb ik de foto`s eens goed uitvergroot bekeken en ben ik er (door een soort van moedervlek) 100% zeker van dat spiegel 1 dezelfde vis is als spiegel 2 (en dus ook 3)!!! Hoe bizar om 3x op 1 dag dezelfde vis te vangen, heeft iemand dat wel eens meegemaakt? Ik vroeg me af hoe dat bij de 3e keer gegaan moet zijn bij die vis (kwartier vrij uit de zak), op z`n Homer Simpsons wellicht: "Dope!"

Voor het gewichtsverschil tussen vangst 1 en 2 zijn 3 opties:
- mijn fout en op de schaal gekeken terwijl de vis nog niet helemaal los was van de grond (wat ik juist controleerde voordat ik op de schaal keek)
- schaal is onbetrouwbaar. Gecontroleerd en hij reproduceert gewoon zoals het hoort.
- Of deze vis heeft in 3uur tijd een kg bijgevreten, wat me ook een sterk verhaal lijkt.


STRUIN 2:
Blank.


STRUIN 3:
Rond het middaguur parkeer ik m`n wagen bij het water. Ik heb niet gevoerd, dus zal uitsluitend vissen op vissen die hun aanwezigheid verklappen. In 15 jaar penvissen doe je wat ervaring op in het ontvangen van de prikkels die het water loslaat. (deining van het water, stofwolken die zich nauwelijks onderscheiden in het toch al zo troebele water, soms minescule belletjes, dat zijn de dingen waarop ik gefixeerd ben).
M`n 1 1/4 lb hengel (die ik bevis met een 20LB gevlochten lijn met een dikte van 12/00) zet ik bij de auto al in elkaar, pennetje van 0,3 gram schuif ik alvast naar 1,7 meter, het loodje direct daaronder. Langs de waterkant wil ik zo min mogelijk hoeven doen wat mijn aanwezigheid zou kunnen verraden.
Verder gaan alleen een rugtas mee en schepnet (wat ik pas aan het eind van de dril in elkaar steek) mee. Als een commando sluip ik richting het water. Op een afstand van een meter of 5 tot aan de waterkant, zie ik 2 meter uit de kant aasbellen door de grote hoeveelheid bladeren aan de oppervlakte komen. Het water is ook erg troebel. Allemaal gunstige factoren die het de vissen moeilijker maakt om je vanaf 160cm diepte waar te kunnen nemen. Toch besluit ik de modder te trotseren en letterlijk op de knieen een paar meter dichterbij te komen (haha, ik zei al: de vissen daar zijn de moeite waard). Ik grabbel heel voorzichtig een snee wit brood uit m`n rugtas en zet een vlok op de haak die (hopelijk) net zal zinken. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo geruisloos de waterkant heb benaderd, in gedachten had ik de bellenblazer dan ook al gevangen. Heel voorzichtig gooi ik de broodpluim een paar meter voorbij de plaats waar ik de bellen zag en trek hem voorzichtig iets terug voordat de broodvlok langzaam zinkt. In gedachten daal ik mee af met de broodvlok en precies wanneer ik denk "nu moet de bodem ongeveer wel bereikt zijn" rijst er een enorme schub uit het water. Het moet de 42 ponder zijn, wat een bonk van een vis, tot aan zijn staart komt hij los uit het water. Wanneer hij zich draait voor het aanzetten van een landing op de flank (boven op mijn lijn) lijkt hij me de hele terugweg aan te kijken.
Wat een vage, rare ervaring was dat... lig je in sluiphouding langs de waterkant, denkend dat je nog nooit zo stil bent geweest, onmogelijk dat de vissen mijn aanwezigheid opgemerkt hebben (met ook nog dat troebele water en al die bladeren er bovenop... komt de vis ineens even gedag zeggen: betrapt!
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar ik maak steeds gekkere dingen mee met die vissen. Eerder dit jaar werd er al meermaals een drijvende broodkorst van m`n haak geslagen met de staart (en als hij nog niet los was deden ze nog een rondje) alvorens hij opgeslurpt werd. Ook zo`n zelfde sprong met flanklanding bovenop de korst (die openbreekt en de haak naar beneden valt) heb ik afgelopen zomer 2x zien gebeuren... Het wordt hoe langer hoe gekker en dunner en lichter vissen dan dat ik inmiddels doe is vrijwel onmogelijk.
Ik heb ook koi en weet vanuit die hobby dat de parasieten bij de huidige watertemperaturen weinig aktief zijn, ben ervan overtuigd dat de aanleiding voor de sprong van deze vis dan ook anders was... namelijk mijn broodvlok.

Heb de plek nog even bevist, maar leverde niets op. Verder gestruind om uiteindelijk een paar uur later struin 3 weer af te sluiten bij deze plek. Ik zag namelijk golven bij een graspol vandaan komen. Dat vraagt om een regenworm, ik zet een flinke tros op de haak en laat hem net naast de graspol zakken Het duurt niet lang voordat m`n pennetje wegloopt. Even later kan ik het net schuiven onder.... onder... nouja, raden jullie maar..

Juist ja, de spiegel met de scheve bek.

Dus resume:
ca 15 karpers op het water en in 3x heb ik 4x dezelfde vis gevangen en verder niet. Is dit dan gewoon een megadomme vis tussen al die dressuurkarpers? Of geeft hij er gewoon niks om, omdat de afloop toch altijd wel goed is. Duidelijk is dat deze vis in ieder geval onverschrokken blijft vreten van wat er in het water wordt gegooid. Ik denk dat het qua lengte ongeveer de kleinste vis op`t water is, maar met een hangbuik die niet terug gezien wordt bij de andere vissen op dit water.


Aan een werknemer van de viswinkel vroeg ik of hij het wel eens had gehoord, dat een vis 3x op 1 dag werd gevangen. Hij moest lachen ("heb jij weer", "Nee, dat heb ik nog nooit gehoord. Maar als ik raad om welke vis het gaat, kom jij dan zo weer trakteren op chocoladebollen?".
Nu moest ik lachen, ik had hem onlangs al een keer moeten trakteren; "Haha ja tuurlijk, je raad maar een eind weg."

En even later stond ik bij de bakker...

rechterflank spiegel 1, 2 "moedervlekken":




rechterflank spiegel 2, 2 "moedervlekken":



Hier lijken ze dichter bij elkaar te zitten, maar ik heb de vis wat krom (waardoor hij ook kleiner lijkt).



Nu zat ik ook nog eens even in m`n archief te bladeren, een jaar of 10 terug ving ik deze vis:


Met een papagaaienbek:


Lijkt sterk op de bek van de hier besproken spiegel:


... alleen een ander water.

Ik vind het ook een super verhaal!

Ik ben ook van mening dat je bij sommige vissen een soort van "positieve dressuur" kan teweeg brengen. De vis weet inderdaad dat het allemaal zo erg niet is en dat hij toch terug in het water zal belanden, waardoor hij minder voorzichtig gaat azen.
Vooral dan op druk beviste wateren heb je altijd zo een paar vissen die zich meer laten vangen dan anderen, wat mij meestal opvalt is dat die vissen meestal ook weinig tot geen weerwerk bieden en dus nie te moeilijk doen tijdens de dril, en ook eenmaal op de kant zich zeer rustig houden en niet beginnen springen en klappen met de staart.

Toeval of niet? Volgens mij valt het net te vaak voor om toeval te zijn.

mooi en bizar verhaal

De dril viel op zich mee, maar was niet bijzonder "slap" ofzo. Ook bood hij de 3e keer ongeveer evenveel weerstand als de 1e keer.

Het is voor mij het seizoen van de dubbels geweest, de gras uit m`n avatar (bijna 21kg) heb ik afgelopen zomer ook 2x gevangen in 2 weken tijd. Hier zat echter dag en nacht verschil tussen de geboden weerstand van de vis.
Zoals ik al zei vis ik ontzettend licht i.v.m. de hoge dressuur alhier (helaas zelfs op de pen tegenwoordig). Die gras komt van het water waar ze de korst van de haak sloegen. Ik vis daar aan de oppervlakte met de laatste 2m van 20/00 fluo carbon, erg dun. Nu heb ik wel een mega soepele hengel, maar ook daar zitten grenzen aan natuurlijk, dus ik dril veel op de slib, geven en nemen. - Zet deze info er even bij omdat ik wel`s zie hoe karpers naar binnen "getakeld" worden met een 35 of 40lb gevlochten lijn op een 3lb hengel, mijn lichte visserij is daar niet mee te vergelijken. Mijn visserij is dan nog meer te vergelijken met de karper die per ongeluk op de winkle picker komt haha.
Afijn, met zo`n enorme grasbak ben je dan dus wel ff bezig. En deze vis bleef maar gaan, steeds als hij op een meter of 4 van de kant kwam dan draaide hij om en nam weer 20-30 meter lijn. Heb nog nooit een vis gehad waarbij ik zo lang zo weinig in te brengen had. 25 minuten heeft de dril geduurd, voor een vis die je een paar meter uit de kant haakt is dat ERRUG pittig. Omdat je een graskarper niet mag zakken had ik m`n maatje al gebeld (kort na het aanslaan) dus die stond er ook al even.
Eenmaal op de kant zag ik direct dat de vis eigenlijk te diep gegaan was, behalve de heftige mondbewegingen was hij voor de rest gewoon bewegingsloos. Erg "handig" met foto`s maken, maar`t voelt toch niet goed.
Het verliep allemaal onwijs soepel, ik denk dat de vis bij elkaar nog geen 1,5 minuut op de kant is geweest. Met terugzetten ben ik mee het water ingegaan, omdat de oever me niet toestond hem vanaf de kant goed te reanimeren. En ook dat duurde lang (net als de dril). Het leek voor m`n gevoel wel een uur, maar het zal een minuut of 5 geweest zijn eer er weer wat leven in de vis kwam en ik hem losliet...: "Sukkel!" dacht ik er direct achteraan, "Dat was te vroeg! Zo`n vis moet je reanimeren tot je hem niet meer vast kunt houden.".
Wat voelde ik me schuldig toen ik een paar minuten later een grote rug boven water zag dobberen ("dobberen" ziet er dan toch anders uit als zonnen) op het midden van de plas. Hoe moet dat nou, dacht ik, als hij niet zwemt krijgt hij ook geen vers water langs de kieuwen en dus ook geen zuurstof om bij te tanken. Het is op mijn stek na, een erg ontoegankelijke plas, met de wind van de zijkant dreef de vis richting de 4 meter dikke rietkraag, al die tijd rechtop, maar bewegingsloos.
Voor ik weg ging beloofde ik de vis dat ik compleet zou stoppen met vissen als hij hieraan zou overlijden. Als alles zo soepel en gladjes verloopt, maar een vis gaat de pijp uit omdat hij te hard gevochten heeft... dat is niet de bedoeling, daarvoor heb ik teveel respect voor zo`n machtig beest. (die bij mij in 80% van de gevallen echt op de onthaakmat liggen, in die overige 20% is het gras minstens zo zacht. )

De week erna was spannend. Ik wist dat ik hem niet kon zien, maar als hij dood was zou ik hem bij die oever wel gaan ruiken (was 30 graden).
Na bijna 2 weken nog steeds niks geroken en begin ik aan te nemen dat hij het wel gered heeft.
Dan haak ik weer een vis aan de oppervlakte en bel direct m`n maatje (met wie ik de afspraak heb dat ik hem voor 20kg+ vissen op elk uur van de dag/nacht mag bellen).
Hij was met een minuut of 10 ter plaatse. Kon eindelijk die vis het water uit, die ik vanaf de eerste minuut al onder de hengeltop had, waar hij niet meer onder vandaan is geweest!
Maar op de kant Explodeert hij zowat op de onthaakmat. Ook dat had ik nog nie3t eerder meegemaakt, een vis met zo`n enorme kracht dat ik m`n 85kg echt nodig had om hem niet van de mat af te laten spartelen, nauwelijks in bedwang te houden...
Bij het wegen constateerden we exact hetzelfde gewicht als die andere gras van 2 weken eerder, lengte bleek ook hetzelfde, ff op de foto, dan kijk ik later wel... maar toen m`n maatje even 5 sec te lang stond te hannisen met m`n camera, en ik die vis nauwelijks in bedwang kon houden (laat staan poseren), besloot ik geen foto meer te maken en hem gewoon lekker terug te zetten. Nu zat er in ieder geval nog leven zat in...

Ik heb geen foto dus van die 2e gras om te vergelijken met de eerste, maarja precies hetzelfde gewicht en dezelfde lengte, ga ik wel vanuit dat dat dezelfde vis is.
De eerste keer: heftigste dril die ik ooit gehad heb met de meest levenloze vis op de kant.
En de tweede vangst: compleet visa versa.

Maar ook op die plas dus dat ik 1 vis 2 keer vang en de rest van de vissen zo bijdehand is om steeds m`n korst van m`n haak te meppen voor ze hem opslurpen (zelfs in het donker, met 20/00 fluo carbon!).

Opvallend dat deze vis, voor een graskarper, ook een erg dikke buik had...